Τα πρώτα χρόνια που είχα περίοδο (μετά έγινε κάπως καλύτερη η κατάσταση) είχα τόσο πολύ αίμα που κάθε βράδυ λέρωνα το κρεβάτι μου, όσες σερβιέτες και αν φορούσα, όποτε κατέληξα να φοράω πάνες ακράτειας μέσα στο σπίτι για να μην λερώνω κάθε φορά. Το σχολείο ήταν ένα βασανιστήριο γιατί έπρεπε να παίρνω μαζί τουλάχιστον ένα έξτρα παντελόνι γιατί πάντα λερωνόμουν επίσης και φυσικά όλη αυτή η κατάσταση μου προκαλούσε άγχος και ντροπή. Εκτός από το ότι είχα τρομερή αιμορραγία είχα και φριχτούς πόνους όποτε το να πάω σχολείο τις πρώτες δυο μέρες ήταν πάρα πολύ δύσκολο και έτσι πολλές φορές απουσίαζα. Τα ίδια προβλήματα συνεχίστηκαν σε μικρότερο βαθμό και στην ενήλικη ζωή μου, μη έχοντας την επιλογή της απουσίας βέβαια από την εκάστοτε εργασία μου. Πάντα αναρωτιέμαι, γιατί δε δικαιούμαστε 2 μέρες τουλάχιστον άδεια από οποιαδήποτε υποχρέωση έχουμε και είμαστε αναγκασμένες να πηγαίνουμε σχολείο/δουλειά ενώ δε μας το επιτρέπει η φύση μας;