Ένας κόσμος για όλα μας.

“Μαμά!!!Σου άνοιξε η μύτη; Είσαι καλά;”Η 8χρονη κόρη μου, μόλις έχει βγει από το μπάνιο. Μεσα στα απορρίμματα του μπάνιου έχει εντοπίσει λίγο αίμα. Μολις την προηγούμενη ημέρα έχουμε ψωνίσει μαζί σερβιετες (δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε) δεν είχε ρωτήσει όμως ποτέ σε τι χρησιμεύουν. Καθόμαστε στον καναπέ μας και της εξηγώ πως το αίμα που είδε λέγεται “περίοδος” η αλλιώς “έμμηνος ρύση”. Πως λειτουργεί το σώμα μας , γιατί έχουμε περίοδο, πως ίσως καμία φορά πονάει λίγο, και πως είναι ακόμη μια φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού μας. Παρακολουθεί ήρεμη, σίγουρη ,με εμπιστεύεται.
Κι εγώ ,δεν θα το κρύψω, περήφανη που η δική μου η κόρη θα είναι μια γυναίκα που ξέρει το σώμα της, που το σέβεται, δίχως ανούσια ταμπού. Και που θα έχει μια μαμά που ότι κι αν χρειαστεί θα είναι πάντα εκεί. Ακόμη κ στα βαθιά της γεράματα, όταν η περίοδος μας σταματήσει.

"Ήξερα ότι η κολλητή μου έχει δυσμηνόρροια αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθος του πόνου. Ήμασταν διακοπές όταν της ήρθε περίοδος και μέχρι και σήμερα την θυμάμαι να σπαράζει από οδύνες και να κλαίει, ιδρωμένη και κατάκοπη. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να της χαϊδεύω την πλάτη. Μπορείς να φανταστείς να το περνάς αυτό κάθε μήνα;"

"Εγώ, παιδικοί μου φίλοι, εκτίμησα την περίοδο μου όταν την έχασα για 3,5 χρόνια λόγω νευρικής ανορεξίας και απότομης απώλειας λίπους. Η περίοδος μας είναι κομμάτι μας, ένα στοιχείο της γυναικείας φύσης μας και είναι κρίμα να της συμπεριφερόμαστε σαν κάτι το βρώμικο που καλύτερα να μην το είχαμε. Ναι, θα ήταν γαμάτο να βγάζαμε από τους κόλπους μας γκλίτερ, αλλά ούτε κατουράμε χρυσόσκονη, ούτε κλάνουμε πεταλούδες..."

Πριν αρκετό καιρό ήμουν στην δουλειά και μου ήρθε περίοδος νωρίτερα από ότι υπολόγιζα. Ο πόνος ξεκίνησε ήπια αλλά όσο περνούσε η ώρα μεγαλώνε. Δεν είχα μαζί μου τα παυσίπονα μου και λίγη ώρα μετά ήθελα να τσιρίξω από τον πόνο. Παράλληλα δεν ήθελα να καταλάβει κανείς τίποτα και προσπαθούσα να φαίνομαι ατάρχη. Όταν ένας συνάδελφος με ρώτησε τι έχω, του είπα “τίποτα, κάτι θα έφαγα και θα με πείραξε”. Τελικά ζήτησα άδεια να πάω σπίτι χωρίς να πω την αλήθεια για την αιτία της αδιαθεσίας.
Το στίγμα της περιόδου είναι εδώ και μας συντροφεύει από την εφηβεία. Ήρθε η ώρα να το αφήσουμε πίσω μας, ας μην ντρεπόμαστε να πούμε “δεν νιώθω καλά, μου ήρθε περίοδος”.

"Οι μέρες που έχω περάσει πονώντας στον καναπέ, με τη θερμοφόρα αγκαλιά, κλαίγοντας, είναι πολλές παραπάνω απ' όσες υπολόγιζα όταν "ήθελα να μεγαλώσω". Θα τις αντάλλαζα όλες για να ζήσω ξανά μια μέρα σαν παιδί.."

Σαν άτομο με περίοδο έχω περάσει από όλες τις φάσεις που θα μπορούσα στα 28 μου χρόνια. Αρχικά στην εφηβεία η ντροπή της σερβιέτας κάτω από το μανίκι και το “είμαι αδιάθετη”. Οι πόνοι και οι αναρρωτικές που χρειάστηκε να πάρω ως εργαζόμενη γιατί ο μάνατζερ δεν θα καταλάβει. Οι λάθος διαγνώσεις από γιατρούς και η απαξίωση στο πόσο μπορεί να πονάει ένα άτομο.
Σήμερα πια δουλεύοντας για εμένα έχω αποφασίσει την περίοδό μου να την λέω με το όνομά της. Να την κανονικοποιώ, να ακούω το σώμα μου που έχει ανάγκη πιο αργούς ρυθμούς και να το μοιράζομαι με τους πελάτες μου ξεκάθαρα.

Τα πρώτα χρόνια της περιόδου μου τα πέρασα ως επαγγελματίας χορεύτρια.Οι χορεύτριες πρέπει να μην έχουν πρησμένη κοιλιά, να μην λερώνουν τα καλσόν, τα κορμάκια και τις Tutu με αίμα, να μπορούν να στρίβουν πιρουέτες στις pouent παρά τις πιθανές ημικρανίες να είναι έξτρα υπεράνθρωποι τις ημέρες της περιόδου.
Εσύ έτρωγες ποτέ λεμόνια για να σου κοπεί η περίοδος; Γιατί οι χορεύτριες αυτό έκαναν πριν από μια παράσταση.

Ως φοιτήτρια έκανα μία πρακτική για μερικούς μήνες σε ένα μεγάλο διεθνή οργανισμό, όπου η συντριπτική πλειονότητα των εργαζόμενων ήταν cis άνδρες. Στις τουαλέτες, δεν υπήρχαν κάδοι για τη ρίψη ειδών περιόδου. Ρώτησα τις άλλες γυναίκες τι κάνουν όταν έχουν περίοδο, και μου πρότειναν να πηγαίνω στις τουαλέτες άλλων ορόφων του κτηρίου, γιατί ήταν ντροπή να το συζητήσουμε με τον διευθυντή. Τότε συνειδητοποίησα πως οι διακριτικοί ψίθυροι για την περίοδο δε μένουν μόνο στα σχολικά μας χρόνια, αλλά μας ακολουθούν και στην ενήλικη ζωή: έτσι μαθαίνουμε να υποτιμούμε τις εμπειρίες μας και να τις κρύβουμε – όπως και τις σερβιέτες μας…