Καλημέρα, η δική μου πιο πρόσφατη ιστορία συμβαίνει αυτή τη στιγμή βασικά. Από τότε που ξεκίνησε η περίοδος μου στα 13 εχω διάφορες ιστορίες λιποθυμίας στο σχολείο, υπερβολικής αιμορραγίας ή πολύ μεγαλύτερης διαρκείας από το κανονικό και με τελειως ακανόνιστο κύκλο. Μια φορά είχα κανονική αιμορραγία για 10 μέρες. Ήταν πολλές οι φορές που είχα νιώσει ντροπή επειδή εμφανώς είχα λερωθει, παρόλο που μπορεί να έβαζα μια σερβιέτα κάθετα και δυο οριζόντια μπρος και πίσω. Κάποια στιγμή η μητέρα μου με τη γιαγιά μου με πηγαν να δοκιμάσω βελονισμό (η γιαγιά μου είχε ήδη ωφεληθεί σε διάφορα θέματα υγείας απο το βελονισμό), τον οποίο έκανα για 6 εβδομάδες παιρνόντας ταυτόχρονα κάτι βότανα (δεν θυμάμαι να αναφερθώ). Με βοήθησε παρα παρα πολυ στη σταθεροποίηση του κυκλου μου, της υπερβολικής αιμορραγίας και της διάρκειας. Από τότε με πιο σταθερό κυκλο πια το μόνο μου πρόβλημα ειναι ο υπερβολικός πονος. Δεν τον είχα πάντα, αλλά θυμάμαι όταν είχα κλείσει τα 18, ήμουν φοιτήτρια και ήταν καλοκαίρι για πρώτη φορά ένιωθα ότι θα πεθάνω απο τον πόνο. Θυμάμαι έφυγε ο πατριός μου από τη δουλειά για να με πάει στο νοσοκομείο στο οποιο μετά από τεράστια αναμονή μου έδωσαν μια ένεση αφού μου έκαναν μερικές ερωτήσεις ρουτίνας και με παράτησαν χωρίς να μου πουν τίποτα. Το μόνο που ήξερα ήταν οτι έχω πολυκυστικές ωοθήκες και “είμαι τυχερή που είμαι αδύνατη, αλλιώς θα βασανιζόμουν” λόγια ΤΟΥ γυναικολόγου, ο οποίος λίγο αργότερα (εννοω τα επομενα χρόνια) συνειδητοποίησα ότι είναι από αυτούς που επειδή ειναι παρα πολλά χρόνια στο χώρο και είχε επιτυχιες στα 90s-00s νομιζει οτι ξέρει τα παντα , είναι κολλημένος εκει, έχει attitude και απαίσια συμπεριφορα και μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι ηλίθια και δεν μου έχει δώσει κάποια ουσιαστική απάντηση στις απορίες μου.

Μετά από αυτόν, όπως και από την πρώτη μου εμπειρία σε γυναικολόγο που ήταν άθλια, έφυγα κλαίγοντας γιατί μου χτύπησε το χέρι στο τραπέζι όταν δεν ήξερα αν ήθελα απόδειξη ή όχι και στην αρχή είπα ναι και μετά φοβήθηκα και είπα όχι (17 χρονών το 2009) αφου είχα περάσει 40 λέπτα να με ανακρίνει και να με κοιτάει με μισό μάτι, εκανα πολυ καιρό να ξαναπάω σε γυναικολόγο άσχετα αν ήθελα γιατί μου προκαλούσαν ακραίο άγχος. Δεν έχω μάθει ακόμα γιατί έχω τόσο ακραίους πονους που με έχουν στείλει δυο φορες στο νοσοκομείο (η δεύτερη ήταν μετά από 6 χρόνια) και έχω λιποθυμήσει είτε επειδη μου επεσε η πιεση είτε απ τον ίδιο τον πονο άλλες 4 φορές, τα τελευταία 6 χρόνια, αλλά προσπαθώντας να με καταλάβω μόνη μου έβλεπα ότι αν πχ γυμναζόμουν το προηγούμενο διάστημα πριν μου έρθει η περίοδος , έτρωγα καλά, είχα πολύ καλα παυσίπονα, ίσως και να είχα μια αρκετά functional πρώτη ήμερα. Κατά τ ‘άλλα  το πιο συνηθισμένο μου είναι να μην μπορώ να δουλέψω ή να κάνω το οτιδήποτε (ακόμη και να σκεφτω), να φοβάμαι παντα να μιλήσω γι αυτό στη δουλειά και ως υπάλληλος και ως freelancer, το εχω κανει και εχω παρει backlash, αρχισα να φοβάμαι και αρχισα να το ξανατολμω τα τελευταία 2 χρόνια, εχω παρει κάποιες καλές ανταποκρίσεις και από άντρες και από γυναίκες ανάμεσα σε αυτους που με έκριναν ως αδυναμη σιωπηλά και αυτό είναι αισιόδοξο.

Τώρα λοιπόν, η πιο προσφατη που ανέφερα στην αρχη, ήταν προχθες που μου ήρθε η περιοδος το απόγευμα, φρόντισα να φάω καλά, εχω καιρό να γυμναστω συνεχομενα και ειμαι σε πιο χαλαρη ρουτίνα τους τελευταίους δυο μήνες και να έχω παρει νουροφεν (επαναλαμβάνω χρειάζομαι ΠΑΝΤΑ πολυ δυνατά παυσίπονα). Κάποια στιγμή πριν πεσω για υπνο συνειδητοποίησα ότι νιώθω νυστικια και αδύναμη και ότι δεν θα μπορουσα να κοιμηθώ καλά οπότε αποφάσισα να σηκωθώ να φτιάξω κάτι ελαφρυ και να πιω ενα χαμομηλι. Όπως τα έφτιαχνα ήρθε και μου μίλησε ο πατερας μου (με τον οποίο ζω μαζί από την αρχή της πανδημιας) για μια δουλειά που είχαμε και με καληνυχτισε. Μίλησα κανονικά μαζί του νιωθοντας μια χαρά, απλως νυσταγμενη και οπως έφυγε, ένα δευτερόλεπτο μετά, ένιωσα να βουηζουν τα αυτιά μου και κατάλαβα ότι ζαλίζομαι και απο λεπτο σε λεπτο γινόταν χειρότερο και πηγα και έκατσα σε μια καρέκλα και πηρα βαθιές αναπνοές, αλλά στην πορεία ένιωσα πως δεν είναι αρκετό και πρεπει να παω να ξαπλώσω γιατί θα λιποθυμήσω. Σηκώθηκα να παω στο δωμάτιο μου, αλλά επειδή το δωμάτιο μου είναι στο τέρμα του διαδρόμου, δεν πρόλαβα να φτάσω και έπεσα κάτω. Μόλις βρήκα τις αισθήσεις μου (νομίζω λίγα δευτερόλεπτα μετά) σηκώθηκα και με δυσκολία έφτασα στο δωμάτιο και ξαφνικα μάλλον έφυγε και η επίδραση του παυσιπονου αρχισα να νιώθω έναν πονο πολυ πιο δυνατό απ το ποσο δυνατός είναι στα φυσιολογικά μου. Είμαι πολυ ιδρωμένη εκείνη τη στιγμή και προσπαθω να φωνάξω τον πατερα μου για να μου φέρει το φαγητό που είχα ξεκινήσει να φτιάχνω να φάω δυο μπουκιές για να παρω παυσίπονο. Μέχρι να έρθει, ο πονος μου είχε γίνει ανελέητος και σχεδόν έκλαιγα και εβγαζα ηχους πονου και δεν μπορουσα καλά καλά να μιλήσω και σίγουρα δεν μπορουσα να σηκωθώ, ζεσταινόμουν παρα πολυ και είχα γίνει μουσκεμα και ετρεμα ολόκληρη και ανάπνεα υπερβολικά γρήγορα.. Δεν κατάφερα να φαω, ουτε να πιω κάτι μπορουσα, μόνο να παρω το παυσίπονο και μέχρι να με πιασει υπέφερα τόσο πολυ που μου ήρθε δυο φορες εμετός απ τον πονο. Προσπάθησα να ηρεμήσω την αναπνοή μου και να παιρνω βαθιές αναπνοες μηπως ηρεμησω και μαζεψα ότι κουράγιο είχα για να αλλάξω μπλουζα για να μην αρρωστήσω και μόλις άρχισε να με πιανει το παυσιπονο άρχισε να κρυώνει το σώμα μου λες και ήμουν γυμνή στο χιόνι – λογικά απ την εξάντληση και κάπου εκεί με πηρε ο υπνος από εξάντληση και δυο μερες μετά -σημερα- είμαι ακόμα αδυναμη στο κρεβάτι με ευαισθησία στην κοιλιά. Θα παω για υπέρηχο τη Δευτέρα, δεν ξέρω γιατί με έπιασε σε ΤΕΤΟΙΟ βαθμό, όπως είπα σχεδον παντα έχω άθλια πρωτη μερα αλλά συνήθως από τη δεύτερη ή σίγουρα την τρίτη μέρα είμαι μια χαρά. Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα και αυτή η ιστορία μου έχει παρει μια ώρα να τη γράψω και δε ξερω καν αν βγάζει νόημα 😌 να αναφέρω ότι πριν ένα μήνα άρρωστησα και και με όμικρον, δεν ξέρω αν παιζει ρόλο, αλλά στην πρωτη μου περιοδο μετά το εμβόλιο είχα παραπανω αιμορραγία απ το κανονικό και πολυ πιο αραιό αίμα και η τελευταία μου ήρθε όσο ήμουν άρρωστη όποτε ήμουν ουτως ή άλλως πολυ εξαντλημένη..

Ευχαριστώ που είστε εδώ και δημιουργήσατε χώρο για να μοιραστούμε τις ιστορίες μας, με ζεσταίνει και με συγκινεί παρα πολυ 🤍

-Ελένη Σωτηράκη