Η αδερφή μου κι εγώ υποφέρουμε από πόνους περιόδου από τη Δημοτικό και πλέον είμαστε 30 χρόνων. Η αντιμετώπιση που έχουμε όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι δεν έχετε και κάτι, θα περάσει, πόνος είναι σιγά το πράγμα, κι εγώ πονούσα αλλά πήγαινα στη δουλειά. Ακόμη και στο νοσοκομείο που έχουμε καταλήξει και οι δυο, η απάντηση ήταν ότι δεν έχετε κάποιο ιατρικό πρόβλημα για να σας δώσουμε αγωγή. Απαξίωση και ισοπέδωση του πραγματικού προβλήματος μας επειδή είναι «γυναικείο» πρόβλημα. Οι γυναικολόγοι (πολλ@ ανά τα χρόνια) παρουσίαζαν ότι δεν υπάρχει λύση για τη δυσμηνόρροια, ενώ όσο πλησιάζαμε τα 30 η λύση ήταν να κάνουμε παιδί για να σταματήσουν οι πόνοι. Κάθε μήνα είναι το βάσανο μας, ένα γολγοθάς στον οποίο κάνουμε ο,τι υπάρχει για να απαλύνουμε λίγο τον πόνο. Κανονίζουμε τα πάντα στη ζωή μας με βάση την πρώτη μέρα περιόδου, έχουμε χάσει εξετάσεις, ταξίδια, δουλειές.

Ένας μόνιμος φόβος για το πότε θα μου έρθει περίοδος και χιλιάδες θεραπείες για να είμαστε αποδέκτες του ότι πρέπει να ντρεπόμαστε που μιλάμε ανοιχτά για την περίοδο, που κρατάμε την σερβιέτα στο χέρι μας χωρίς να την κρύβουμε στην τσέπη, που λερωθήκαμε, που δεν πήγαμε στην δουλειά επειδή πονούσαμε, που ζητήσαμε άδεια λόγω πόνου.

Εδώ και ένα 6μηνο προσπαθούμε να βρούμε το χώρο και τον τρόπο ώστε να διεκδικήσουμε να είναι η πρώτη μέρα της περιόδου άδεια άνευ όρων, δηλαδή χωρίς ιατρικό σημείωμα. Ελπίζουμε να τα καταφέρουμε!

-Νεφέλη